Anderhalf jaar geleden kreeg ik de kans om iets te doen waar ik al jaren van droomde: teammanager Theater bij een kunstencentrum. Ik kreeg allerlei ideeën over hoe het zou worden. Ik fantaseerde over het inspireren van docenten, over leerlingen die ik benieuwd zou maken naar theater in al z’n vormen, over de sporen die ik wilde achterlaten binnen de organisatie. Vorige week vroeg iemand me wat mijn verwachtingen en mijn ambities waren toen ik begon. “Mensen in contact brengen met mooie, waardevolle dingen”, was mijn antwoord. Die ‘dingen’ zijn veelomvattend. Het kan een schilderij zijn, een gedicht, een theatertekst, een landschap. Maar wellicht ook een kant van jezelf, iets waarvan je nog niet wist dat je het in je had. Een ontdekking, een verrijking, misschien een vertroosting. Kortom, mijn ambities waren hoog.
De werkelijkheid was anders, iets waar de werkelijkheid een handje van heeft. Ik viel middenin een reorganisatie, en er was weerstand, verwarring, boosheid. Er was openlijk en heimelijk verzet. Ik moest in mijn eentje het werk verzetten wat daarvoor door drie mensen was gedaan, terwijl de organisatie midden in een fusie zat. Ik werd gefrustreerd en ongeduldig, en meer en meer raakte ik het overzicht kwijt. Was dit nou waar ik al die tijd van had gedroomd?
Na de zomervakantie werd het gelukkig beter. Er kwamen nieuwe docenten, en ik kreeg een fantastische collega die me door heel wat dalen heen heeft gesleurd. Maar tegelijkertijd kwam ik er achter dat veel van de dagelijkse werkzaamheden me stomweg niet lagen. De eerste maanden kon ik mezelf nog wijsmaken dat het onbevredigende verlangen werd veroorzaakt door de hectiek waarbinnen ik moest werken, maar meer en meer ontdekte ik dat ik geen manager ben. Ik wil me focussen op de inhoud, niet op het proces. Op het resultaat, niet op de omstandigheden. Op het werken met mensen, niet op de mails, telefoontjes, budgetten, schema’s, roosters. Per 1 juli zit de klus er op, en stop ik.
Als de afgelopen periode een waanzinnig goed ontworpen, complexe, dure, intrigerende game was geweest dan had ik kunnen oefenen. Dan was ik op mijn smoel gegaan, om vervolgens weer op te staan. Of, zoals Fred Astaire zong in de musical Swing Time:
Nothing’s impossible I have found,
For when my chin is on the ground,
I pick myself up,
Dust myself off,
Start all over again.
Don’t lose your confidence if you slip,
Be grateful for a pleasant trip,
And pick yourself up,
Dust yourself off,
Start all over again.
De essentie van een game is dat je zonder kleurscheuren (nou ja, wellicht een gekneusd ego) allerhande fouten kunt maken, om vervolgens overeind te krabbelen en opnieuw te gaan beginnen. Bewust van je kwaliteiten, lerend van je fouten, op zoek naar een andere, betere, meer effectieve manier om het probleem op te lossen. In de werkelijkheid is die veiligheid er niet altijd: de gevolgen zijn reëel en serieus, de effecten niet te negeren. Ik heb fouten gemaakt, maar gelukkig ook een boel dingen goed gedaan. Ik ben er rijker en vollediger uitgekomen, met een beter inzicht in mijn kwaliteiten en beperkingen. Ik ga niet terug naar level 1. Ik ga naar ’the next level’, een level dat nieuwe uitdagingen biedt, met nieuwe problemen.